Ιστορικά έχει εφαρμοστεί για πολλούς και διάφορους μή Ιατρικούς λόγους.
Σε ορισμένους πολιτισμούς ακόμη και σήμερα διενεργείται στην νεογνική ηλικία ως θρησκευτική επιταγή, ενώ σε άλλους ως κοινωνική συνήθεια, σε άλλοτε άλλο χρόνο, συνήθως όμως κατα την εφηβεία, σηματοδοτώντας έτσι τη δίοδο προς την ενηλικίωση.
Είναι ευτύχημα που οι περισσότερες περιτομές καταλήγουν σε ένα κοσμητικά και λειτουργικά αποδεκτό αποτέλεσμα (ιδίως με την πάροδο των ετών), παρ’ότι η πλειοψηφία τους διενεργείται απο μή έμπειρους εγχειρητές (Ιατρούς, θρησκευτικούς περιτομητές ή απο αρχαιότερα και σεβάσμια μέλη τοπικών κοινωνιών), γεγονός που αποδίδεται εξ’ολοκλήρου στην ιδιαίτερη υφή και επουλωτικά χαρακτηριστικά του πεϊκού ιστού, παρά την εφαρμογή συχνά αδέξιων τεχνικών και τη χρησιμοποίηση χονδροειδών υλικών συρραφής.
Παρόλα όμως αυτά υπάρχουν και πολλές επιπλοκές. Ανεπιθύμητα αποτελέσματα που καλούμαστε πολύ συχνά να επανορθώσουμε σε ασθενείς που έχουν υποβληθεί σε περιτομή είτε κατα τη νεαρή, είτε κατα την ενήλικο ζωή τους.
Συνήθως η περιτομή θεωρείται επέμβαση του “όλον ή ουδέν” και οι συχνά χρησιμοποιούμενες αδέξιες τεχνικές μπορεί να καταλήξουν στον πλήρη ακρωτηριασμό της ακροποσθίας σε σημείο που επιφέρουν έλλειψη δέρματος δαρτού κατα τη στύση, σε τραυματισμό της βαλάνου, σε τραυματισμούς της ουρήθρας με συνέπεια τραυματικούς υποσπαδίες, όπως και σε καθαρά κοσμητικά προβλήματα ασύμμετρου δερματικού φακέλου, εντυπωμάτων ραμμάτων, παραμορφωτικού πλεονάζοντος ιστού και άλλων που λειτουργούν συχνά ως αίτια κοινωνικής αμηχανίας.
Ως ειδικό Γέννητο-Ουρηθρικό επανορθωτικό κέντρο, συναντούμε συχνά τα ως άνω περιστατικά, ολοκληρώνουμε τις επανορθώσεις και επαναφέρουμε το γεννητικό μόριο του άρρενος στη φυσιολογική του εμφάνιση και λειτουργία.
Ολοένα και περισσότεροι συνάδελφοι διαφόρων ειδικοτήτων (μεταξύ των οποίων και ουρολόγοι) αναγνωρίζουν την ποιότητα των επανορθώσεων και την ειδική γνώση της μονάδος μας στο συγκεκριμένο αντικείμενο με αποτέλεσμα να έχουν αυξηθεί οι παραπομπές προς το κέντρο μας όχι μόνο των επιπεπλεγμένων περιστατικών, αλλά και των πρωτογενών, άθικτων εγχειρητικά ασθενών που χρειάζονται επέμβαση περιτομής.
Η επέμβαση της περιτομής θεωρείται λανθασμένα απο πολλούς ως μονόδρομη επέμβαση ολικής αφαίρεσης της ακροποσθίας.
Πρέπει να γίνεται διάκριση των περιστατικών. Διάκριση που θα αποσκοπεί στη διατήρηση όσο το δυνατόν μεγαλύτερου μέρους υγιούς ακροποσθίας.
Κατα την καθημερινή πρακτική μας δαπανούμε δυσανάλογα μεγάλο χρόνο στη συζήτηση των πλεονεκτημάτων και των μειονεκτημάτων του κάθε τύπου περιτομής με σκοπό να εξατομικεύσουμε την επέμβαση και να εφαρμόσουμε την ιδανική τεχνική για τον κάθε ασθενή ξεχωριστά.
Κατα την νεογνική και την πρώτη παιδική ηλικία των αρρένων, το έσω πέταλο της ακροποσθίας είναι φυσιολογικά συμφυόμενο με το επιθήλιο της βαλάνου.
Η μή ύπαρξη ακροποσθιαίου σάκου (φυσιολογική φίμωση) αποτελεί θαυμαστή πρόνοια της φύσης γιατί σε συνδυασμό με τον υφιστάμενο σφυγκτηριακό μηχανισμό της ρικνωτικής μοίρας της ακροποσθίας σε εκείνη την ηλικία, εξασφαλίζεται η μονόδρομη ροή των ούρων, όπως και η προστασία του ουρηθρικού στομίου απο την αρνητική επίδραση της αμμωνίας.
Σε περίπτωση που η υγιής σε εμφάνιση ακροποσθία (χωρίς παθολογία: βλέπε ΒΧΟ) παραμένει φιμωτική και μετά το πέμπτο έτος της ζωής, εφαρμόζουμε συντηρητική αντιμετώπιση με τοπικές επαλείψεις με ισχυρό στεροειδές σκεύασμα για περίπου 3 μήνες. Η πρακτική αυτή υποστρέφει την πλειονότητα των φιμώσεων του συγκεκριμένου τύπου.
Στις περιπτώσεις που υπάρχει χειρουργική ένδειξη για οποιουδήποτε τύπου περιτομή, αυτή διενεγείται στην παιδική ηλικία υπο γενική αναισθησία, ως περιστατικό ημερήσιας νοσηλείας.
Στους ενηλίκους ασθενείς μας χορηγείται συνδυασμός περιοχικής αναισθησίας και μέθης ενώ συστήνεται η ενδονοσοκομειακή νοσηλεία τους για μία ημέρα.
